Κόλιανδρος αποξηραμένος

Ο κόλιανδρος στην αρχική του μορφή μοιάζει πολύ με το μαϊντανό.
Μόλις αποξηραθεί έχει τη μορφή της φωτογραφίας, ενώ μπορείτε να τον βρείτε και σε σπόρους. Είναι ιδιαίτερα δημοφιλής στις κουζίνες της Λατινικής Αμερικής και της Μέσης Ανατολής. Είναι αγχολυτικός,χωνευτικός και διεργετικός. Καταπολέμά την αυπνία και τους πόνους στο Στομάχι και τον πονοκέφαλο.
Σύμφωνα με το captainspices.gr Είναι ένα από τα αρχαιότερα μπαχαρικά και η έναρξη χρήσης του τοποθετείται χρονολογικά κατά το 5000 πΧ. Ακόμα, γίνεται λόγος για αυτό σε σανσκριτικές γραφές του 1500 πΧ.

Στα τέλη της εποχής του Χαλκού (περίπου 1000 πΧ) οι εισβολείς που εισέβαλαν στη Βρετανία, έφεραν μαζί τους κόλιανδρο, το οποίο χρησιμοποιούσαν για να αρωματίσουν το χυλό κριθαριού που έφτιαχναν. Στη συνέχεια, οι Βρετανοί αφού γνώρισαν το κόλιανδρο, το αναμίγνυαν με κρασί και κύμινο και με το μίγμα αυτό συντηρούσαν το κρέας. Άλλες ιστορικές πηγές αναφέρουν ότι διαδόθηκε στη Βρετανία και την υπόλοιπη Ευρώπη από τους Ρωμαίους.

Στην Ελλάδα πιθανολογείται ότι καλλιεργούνταν τουλάχιστον από το 2000 πΧ. Σε πινακίδα Γραμμικής Β γραφής που ανακαλύφθηκε στην Πύλο αναφέρεται ότι καλλιεργούνταν για την παρασκευή αρωμάτων. Οι σπόροι του χρησιμοποιούνταν ως μπαχαρικό και τα φύλλα του ως βότανο. Μεγάλες ποσότητες κόλιανδρου που τοποθετούνται χρονολογικά στη νεότερη εποχή του χαλκού, έχουν βρεθεί στους Σιταγρούς της Μακεδονίας. Ο Ιπποκράτης (4ος αιώνας πΧ) συνιστούσε τη χρήση του ως φάρμακο.

Ήταν πολύ σημαντικό και για τους Αιγύπτιους, καθώς έχει βρεθεί σε Αιγυπτιακούς τάφους της 21ης δυναστείας. Λαμβάνοντας υπόψη ότι δεν φυτρώνει από μόνο του στην Αίγυπτο, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι πρέπει να το καλλιεργούσαν. Ήταν γνωστό και στους Ισραηλίτες καθώς αναφέρεται στην Παλαιά Διαθήκη ότι το μάννα μοιάζει με το σπόρο του κόλιανδρου.

Κατά τη διάρκεια της Αναγέννησης χρησιμοποιούνταν περισσότερο ως αφροδισιακό και λιγότερο ως μπαχαρικό/αρωματικό για τα φαγητά, γιατί με τις μεγάλες ανακαλύψεις της περιόδου, ήρθαν στην Ευρώπη νέα περισσότερο «εξωτικά» μπαχαρικά και το ενδιαφέρον επικεντρώθηκε σε αυτά. Ακόμα, με την κατάκτηση του Μεξικού και του Περού, οι Ισπανοί κατακτητές το έφεραν μαζί τους σε αυτές τις περιοχές και σύντομα έγινε απαραίτητο συστατικό του τσίλι.